LAATSTE E-MAIL AAN JL
Beste Joyce,
Inmiddels heb ik mijn ‘carrière’ bij het UMCG afgesloten. Daarmee komt ook een eind aan een voor mij tamelijk stressvolle 2 laatste jaren.
Ik zou deze email cynisch kunnen invullen met een uitgebreide dankzegging voor de grote steun die jij mij de afgelopen tijd hebt geboden, zeker gezien onze eerdere hartelijke en plezierige samenwerking.
Ik wil evenwel volstaan met het uitspreken van mijn grote teleurstelling waar het gaat om de wijze waarop je hebt gehandeld. Het is mij onbegrijpelijk dat je – in wezen in lijn met de oekaze van Menno dat er geen contact met mij mocht worden opgenomen (slechts via een omweg kreeg ik dat overigens te horen – DSM-V rules…) – nooit meer iets van je hebt laten horen, culminerend in het feit dat ik geen uitnodiging ontving voor de afronding van het MBO-project – een project dat zonder mijn uitgebreide energie en financiële oplossingen niet had kunnen starten.
En dit nog los van het feit dat het project pas na uitgebreide vertraging van jouw kant en inclusief regelmatige e-mails van mijn kant om te horen of je er eindelijk mee aan de slag was gegaan, opgestart was.
Het is mij onbegrijpelijk waarom mensen tot het door jou getoonde gedrag in staat zijn, maar mogelijk heeft het (mede) te maken met de leugens die Manna op voorspraak van Daniëlle en Menno over mijn handelen heeft verspreid. Maar zelfs dan was het logisch/fatsoenlijk geweest bij mij na te gaan in hoeverre hun aantijgingen op waarheid berustten.
Behoudens onfatsoenlijk en abject is het in wezen ook een reden tot medelijden – het lijkt me moeilijk met jezelf (en ook met anderen) te leven wanneer hierboven genoemde handelswijze voor jou usance is.